Voor vrijwilliger Ella Conijn is Le Champion inmiddels een soort familie geworden, die haar ook in moeilijke tijden helpt.
‘Volleybal was vroeger mijn sport, tot ik het niet meer met mijn baan kon combineren. Daarna ben ik gaan wielrennen. Tijdens een tocht werd ik opgepikt door mensen die me vroegen of ik ook eens mee wilde doen met een evenement van Le Champion. Ik sloot me bij hen aan en vanaf dat moment fietsten we elke zaterdag samen. Naar Utrecht of Wassenaar, net hoe de windstond.
Op een gegeven moment leek het me leuk om wat terug te doen voor Le Champion en de deelnemers, niet alleen de fietsers, maar ook de wandelaars en lopers. Ik vond het mooi om een schakel in de ketting te zijn. De eerste keer dat ik vrijwilligerswerk deed, was bij de Dam tot Damloop. Wanneer dat precies was, dat weet ik niet meer. Het zal zo’n 20, 25 jaar geleden zijn.
Ik fiets niet meer zo fanatiek als voorheen. Het fietsclubje is ook niet meer intact, meestal ga ik alleen. Aan de ene kant mis ik het sociale aspect, aan de andere kant vind ik het heerlijk om te gaan en staan waar ik wil. Het fietsen heeft me ook geholpen in een moeilijke periode: tweeënhalf jaar geleden is mijn tweede man overleden. De rust die het fietsen me gaf, heeft me goed gedaan. Ja, ook m’n werkzaamheden bij Le Champion hebben geholpen. Ik heb er veel vrienden en bekenden aan overgehouden. Le Champion is een soort familie voor me geworden.
Het is zo ontzettend leuk om bij een evenement betrokken te zijn. De mensen zijn allemaal zo blij als ze bij de verzorgingspost langskomen. Wandelaars maken vaak even een praatje met me, dat vind ik gezellig. Ik houd ervan om te kletsen en dat komt goed van pas bij de rol die ik heb bij Le Champion. Als teamleider stuur ik andere vrijwilligers aan. Vaak heb ik dezelfde ploeg om me heen. Ik hoorde dat mensen graag bij mijn post staan, dat komt denk ik ook doordat ik iedereen aandacht geef. Even samen een bakkie koffie halen, vragen wat ik voor hen kan betekenen. Twee jaar geleden kwam er bij de Dam tot Damloop een grotere post vrij. Dat vond ik interessant, want dan heb je wat meer reuring. Toen ik verhuisde, zeiden sommige vrijwilligers: ho, wacht even, als jij weggaat, gaan wij met jou mee. Dat is toch heel bijzonder?’
